در اوایل قرن نوزدهم بیش از چهل اپرا توسط آهنگسازان خارجی ازجمله موتزارت، روسینی، وبر و بلینی برای سالن‌های نمایش لندن ایجاد شد.
اپراها به زبان انگلیسی ترجمه شدند، با مکالمه‌های گفتاری تطبیق داده شدند، غالب موزیک آن‌ها تغییر پیدا کرد، با یکسری الحاقات تقویت شدند و غالبا با اشعار تغییریافته اپرا تنظیم شدند.
در انتهای این دوره، تغییرات رادیکالی از تطابق‌های اولیه راهی به‌سمت نسخه‌های پایدارتر ارائه دادند.
Christina Fuhrmann در اولین مطالعه جامع از این سازگاری‌ها نشان می‌دهد که چگونه آن‌ها با درک ما از اپرای اوایل قرن نوزدهم و تحول زندگی نمایشی و موزیکال لندن ارتباط تنگاتنگی دارند. کتاب “اپراهای خارجی در سالن‌های نمایش لندن” آشکار می‌سازد که چطور این اپراها تغییرات رپرتوار را در دنیای تئاتر لندن سرعت بخشیدند، تغییرات قابل توجهی را در ذائقه موسیقایی پرورش دادند، ابهامات و کاستی‌های قانون کپی‌رایت را آشکار ساختند و بحث‌های شدیدی درباره وفاداری به کار اصیل ایجاد کردند.